پشههای ماده برای تغذیه تخمها دنبال خون بهعنوان غذا هستند.
انتقال بیماری در نواحیای که گونههای پشه عمر طولانیتری دارند، شدیدتر است زیرا چرخه رشد انگل در بدن پشه کامل میشود. این گروه از پشهها بیشتر انسانها را نیش میزنند تا حیوانات را. عمر طولانی و ترجیح بالای گزش انسان در گونههای آفریقایی باعث شده حدود 90درصد موارد ابتلا به مالاریا در این قاره اتفاق بیفتد.
شیوع بیماری همچنین به شرایط آب و هوایی مانند نواحی با دما و رطوبت بالا نیز بستگی دارد زیرا بر فراوانی و مدت زندگی پشهها تاثیرگذار است.
در بیشتر مناطق انتقال فصلی و در مدت بارش یا بلافاصله پس از آن است.
اپیدمی مالاریا ممکن است در صورت تغییر ناگهانی شرایط مطلوب پشهها در نواحی با ضعف سیستم ایمنی ساکنان روی دهد. همچنین جابجایی چنین افرادی به نواحی با شیوع بالای بیماری نیز به تشدید اپیدمی کمک میکند. سیستم ایمنی بدن انسان، بهخصوص در بزرگسالان ساکن در نواحی با شیوع متوسط تا بالا نیز عامل مهمی در این زمینه است. سیستم ایمنی پس از سالها مواجهه با عوامل بیماریزا تقویت میشود، وگرنه نمیتواند بهطور کامل در برابر بیماری مقاومت کند اما خطر عوارض شدید ناشی از عفونت مالاریا را کاهش میدهد. به همین دلیل بیشترین آمار فوت مربوط به مالاریا در گروههای آسیبپذیر جامعه است.
پیشگیری
مقابله با ناقلهای بیماری مهمترین روش پیشگیری و کاهش انتقال مالاریاست. در واقع، اگر اقدامات پیشگیرانه بالا باشد، کل جامعه از آسیبهای بیماری در امان خواهند بود.
سازمان بهداشت جهانی توجه به چنین اقداماتی را در جوامع در معرض خطر در دستور کار خود دارد که دو روش در بسیاری از شرایط موثر است؛ استفاده از پشهبندهای آغشته به حشرهکش و سمپاشی منازل.